قله سبلان

 این کوه با عنوان منظر طبیعی- فرهنگی سبلان در سال 1389 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. سبلان پس از دماوند معروف ترين كوه آتشفشاني خاموش ايران مي باشد كه قله سلطان ساوالان آن داراي ارتفاع 4811 متر ارتفاع از سطح دريا مي باشد. دهانه ی آتشفشاني قيفي شكل اين كوه به صورت درياچه اي بسيار زيبا و دل انگيز در آمده و حواشي آن در طول سال پوشيده از يخ و برف است. ساوالان به معني آبگير مي باشد و وجه تسميه آن به علت برف هاي دائمي و چشمه هاي جاري آن مي باشد. بلندترین قله ی سبلان عبارت از سلطان ساوالان است و دومین قله آن را هرم داغی می گویند که نوکی تیز و غیر قابل صعود دارد. قله ی دیگرآن که ارتفاع آن نسبت به سلطان ساوالان کمتر است کوه جنوار داغی نام دارد. به جز هرم داغی و سلطان ساوالان چند کوه و قله دیگر نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به گوی داغی، کسری داغی، آغان داغی و قزل داغی نیز اشاره نمود. ناحیه ی سبلان و دامنه های آن بسیار حاصل خیز است. دره های این کوهستان پهن و انباشته از رسوبات بسیار غنی است. بخشی از دشت مغان و همه ی مناطق حوزه ی سبلان، نتیجه ی رسوب گذاری رودخانه هائی است که از بلندی های سبلان سرچشمه می گیرند. آب رودخانه های متعدد از برف های دایمی که همواره دهانه ی  مخروطی آتشفشان را می پوشاند، تامین می شود و در جلگه ها رطوبت دائمی، سرسبزی و طراوت و خرمی ایجاد می نماید